Aşağıdaki fotoğrafların ederi bir lira sahaflarda.Her iki fotoğrafa dikkatle bakıldığında, ailenin 1941’den 43’e, iki yılda yaşam standartlarını yükselttiği ve daha sonra aralarına katılan bir bebekle yüzlerine de yansıyan esenliğin arttığı görülüyor…
Her iki fotoğrafın arkası da aile efradına imzalanmış; yüzlerindeki mutlu ifade sanki bu dünyadan hiç yitip gitmeyecekmiş gibi. Fotoğraftakilerden sadece bebeğin yaşıyor olabileceğini düşündüm. Yaşıyorsa, o bile şimdi yetmiş yaşlarında olmalıdır.
Zamanın aynasında geçmişimiz ve anılarımız bizden, biz ise onlardan uzaklaşıyoruz. Büyüklerimizden kalan küçük, basit bir alyansa değer biçerek götürüp kuyumculara satıyor, ama onlardan kalan en nadide fotoğraflara bir anlam biçmeden çöpe atıyoruz.Bu yüzden köksüz, anısız ve göçebe yaşıyoruz.
Oysa ki “satışa” çıkmayan ve asla çıkmayacak bir şeylerimiz olmalı, kalmalıydı…
Dikkatle incelediğimizde, bu fotoğraflar onlar hakkında kısaca yazdıklarımın çok daha fazlasını anlatıyorlar bize.
Siz olun, onları koruyup muhafaza edecek birileriniz yoksa eski fotoğraflarınızı yakın…Yakın ki, ne ölenlerin anıları ne de onları işporta tezgahlarından satın alan şairlerin yürekleri incinmesin…
Ben bu eski, bu zamanın tortusunda üşümüş fotoğraflara baktıkça aklıma Behçet Necatigil'in dizeleri düşüyor ve tümü için, tümünün anısı için mırıldanıyorum: "Siz geniş zamanlar umuyordunuz/ Çirkindi dar vakitlerde bir sevgiyi söylemek/ Yılların telaşlarda bu kadar çabuk geçeceği aklınıza gelmezdi./ Gizli bahçenizde açan çiçekler vardı/ Gecelerde ve yalnız./ Vermeye az buldunuz /Yahut vakit olmadı…"
Yılmaz ODABAŞI
