İnsanın kendisini başkalarına sevdirmesi kolay kazanılan bir erdem değildir. Kişisel olarak gelişmeyi ve değişmeyi gerektiren bu erdem, uzun bir sürecin sonunda kazanılabilir. Başkalarının bizi sevmesini istiyorsak öncelikle onlara sempati ile yaklaşmalıyız. Onların dertlerine, sıkıntılarına, sorunlarına ilgi ve alaka göstermeliyiz.
Unutmayın! Sempati olmayan yerde sevgiyi bulamazsınız. Sempati, başkalarının acılarını duyabilme, onlara ortak olabilme yeteneğidir. Düşmanlıkların ilacı da sempatidir. Acıları, zamandan daha çok sevgi giderir.
Sevgi, mutluluk düzeyi yüksek bir hayatın çıkış noktasıdır. İnsanın yaratılışı sırasında içine konan değerlerden biridir. Sevgide asıl önemli olan, derin, hoşgörülü, karşılıksız, koşulsuz, sınırlamasız bir anlayış benimsemektir. Günlük hayatın, önyargılarımızın bizlerde oluşturduğu engellerle, olumsuzlukların kıskaçlarıyla öyle bir hale geliyoruz ki; saf ve pürüzsüz olan sevgiyi layıkıyla, tam olarak yaşayamıyoruz.
Sevilmeyi istiyorsanız önce sevmeyi öğrenmelisiniz. İçinizdeki sevgiyi paylaşarak insanları kendi yaşamınızın bir parçası haline getirebilirsiniz. Böylece hayatınız, istediğiniz renklerle renklenir.
Niyazi F. ERES
