ziyakarababa
Well-known member
yaşamın fısıtısını dinle
zengin bir adam arabası ile şehirdeki dar bir yoldan geçiyordu. birden yoluna aniden fırlayarak elindeki taşı arabasına atan bir çocuk gördü.kapısına çarpan taşın sesi ile ani fren yapınca, arabası kaldırım taşına çarparak durabildi.
adam öfke ile arabadan fırlayıp, taş atan çocuğu kolundan tutarak sarsmaya ve "sen ne yapıyorsun serseri, bak arabamı ne hale getirdin." diyerek bağırmaya başladı.üzgün ve suçlu tavır içindeki çocuk:
amca lütfen kızma, sizden önce geçen arabalara durmaları için işaret ettim, arabaların hiç biri durmayınca, sizin arabaya taş attım" dedi.ve gözyaşları içinde, kenarda devrilmiş duran bir tekerlekli özürlü arabasını ve o arabadan düşerek yerde yatan birisini göstererek " ağabeyim yürüyemiyor, onu tekerlekli arabası ile gezdirirken, kayıp devrildi.ağabeyim yere düştü, kaldırmaya gücüm yetmedi, gelen geçen kimsede yok, siz onu yerden kaldırıp tekerlekli arabasına tekrar oturtmama yardım edermisiniz" dedi.
zengin adam ne diyeceğini bilemeden, boğazındaki düğümden yutunarak kurtulmaya çalışarak, yerde yatan çocuğun yanına gitti, onu kaldırıp tekerlekli arabasına oturttu ve cebinden temiz bir mendil çıkararak bacağındaki kanları sildi.
küçük çocuk abisini tekerlekli arabayla alıp giderken, hiçbirşey söylemeden arkalarından baka kaldı. arabasına döndüğünde, çocuğun attığı taşı arabasının kapısında bıraktığı oyuk şeklindeki derin izi gördü.ve zengin adam bu derin taş izini hiçbir zaman tamir ettirmedi. arabadaki taş izini şu mesajı hiç unutmamak için sakladı:
hiçbir zaman, yaşamın içinden, birilerinin seni durdurmak ve dikkatini çekmek için " taş atmaya" mecbur kalacağı kadar "hızlı" geçme.
ALLAH (cc) ruhumuza fısıldar ve kalbimize konuşur. o sesi dinlemek için vaktimiz olmadığında ise, bize taş fırlatır.ister fısıltıyı dinle, ister taşı bekle. seçim senin.
yaşamın içinden son hızla geçerken, bir an durup, kendi hayatımızda da bize bazı şeyleri hatırlatmak için atılan "taşlar" olup olmadığını bir düşünelim.
zengin bir adam arabası ile şehirdeki dar bir yoldan geçiyordu. birden yoluna aniden fırlayarak elindeki taşı arabasına atan bir çocuk gördü.kapısına çarpan taşın sesi ile ani fren yapınca, arabası kaldırım taşına çarparak durabildi.
adam öfke ile arabadan fırlayıp, taş atan çocuğu kolundan tutarak sarsmaya ve "sen ne yapıyorsun serseri, bak arabamı ne hale getirdin." diyerek bağırmaya başladı.üzgün ve suçlu tavır içindeki çocuk:
amca lütfen kızma, sizden önce geçen arabalara durmaları için işaret ettim, arabaların hiç biri durmayınca, sizin arabaya taş attım" dedi.ve gözyaşları içinde, kenarda devrilmiş duran bir tekerlekli özürlü arabasını ve o arabadan düşerek yerde yatan birisini göstererek " ağabeyim yürüyemiyor, onu tekerlekli arabası ile gezdirirken, kayıp devrildi.ağabeyim yere düştü, kaldırmaya gücüm yetmedi, gelen geçen kimsede yok, siz onu yerden kaldırıp tekerlekli arabasına tekrar oturtmama yardım edermisiniz" dedi.
zengin adam ne diyeceğini bilemeden, boğazındaki düğümden yutunarak kurtulmaya çalışarak, yerde yatan çocuğun yanına gitti, onu kaldırıp tekerlekli arabasına oturttu ve cebinden temiz bir mendil çıkararak bacağındaki kanları sildi.
küçük çocuk abisini tekerlekli arabayla alıp giderken, hiçbirşey söylemeden arkalarından baka kaldı. arabasına döndüğünde, çocuğun attığı taşı arabasının kapısında bıraktığı oyuk şeklindeki derin izi gördü.ve zengin adam bu derin taş izini hiçbir zaman tamir ettirmedi. arabadaki taş izini şu mesajı hiç unutmamak için sakladı:
hiçbir zaman, yaşamın içinden, birilerinin seni durdurmak ve dikkatini çekmek için " taş atmaya" mecbur kalacağı kadar "hızlı" geçme.
ALLAH (cc) ruhumuza fısıldar ve kalbimize konuşur. o sesi dinlemek için vaktimiz olmadığında ise, bize taş fırlatır.ister fısıltıyı dinle, ister taşı bekle. seçim senin.
yaşamın içinden son hızla geçerken, bir an durup, kendi hayatımızda da bize bazı şeyleri hatırlatmak için atılan "taşlar" olup olmadığını bir düşünelim.
