ZÜBEYİR ABİ
Sadakat güneşi, Nur’un burcunda
Hizmetin yolunda koşar Zübeyir
Hayatı yoğrulmuş çile harcında
“İman, Kur’an” deyip coşar Zübeyir.
Kalem kağıt yoksa işte kan, derim!
Hep “Risale-i Nur ve Üstad” derim.
Davaya fedadır hayatım, ser’im.
Fenâfinnur olmuş, yaşar Zübeyir.
Afyon, Emirdağ, Isparta, Urfa,
Ankara, İstanbul hep nurlu sayfa.
Kendi yanar, ışık saçar etrafa.
Nur’la dolar dolar, taşar Zübeyir.
Sizin olsun memuriyet ve maaş,
Aç gezerim, bağrıma basarım taş!
Yeter ki Üstada olayım yoldaş.
Bütün engelleri aşar Zübeyir.
“Nur’lara ayine olmak” tek derdi.
Ömrünü adamış bir cengâverdi.
Nasıl anlatmalı böyle bir merdi?
Kalem âciz kalır, şaşar Zübeyir!
Abdulkadir Menek
