İki tesbih boncuğu arasında bir kalp kaç kez çarpar, sayamıyorum. “İkrar”ın sukutu oluyor suskunluğum. Az ve öz olan bir anlayışla ve kıbleye doğru bir bakışla Seni anıyorum. Andıkça çoğalıyor anlamların. Adın ki sonsuzluk..
Adın ki ahd ve vefa…
Evimdir dediğin kalbimin en naif köşesine bırakıveriyorum ismini. Harfler ruhuma dokunuyor. Bir su damlasını doldurmayacak büyüklükteki küçüklüğümü hissediyorum. Devasa bir huzur yanağımdan süzülüyor. Ellerim Sana doğru uzanıyor: “Sevgine talibim” diyorum; affına ve rızana…
Cevabını duymuyorum ama duyduğunu biliyorum. Eğer ki adın “en gizli sesleri işiten” olmasa, nasıl bilirim bana “buyur” dediğini. “O adı günde yetmiş kez anın” diye buyuruluyor. Ve biliyorum ki kalp kapağı dakikada yetmiş kez açılıp kapanıyor.
Sen, kimsenin göğsüne iki kalp koymamışken ve kalpleri ancak Sen değiştirebilirken kalbimin dik durmasını istiyorum Senden. Bir muska gibi takıyorum ruhuma adını. Adın ki “gizliyi bilen, sırları gizleyen…”
“Neden O var?” dediğimde her şey canlanıveriyor? Hayat adın geçince niçin allı morlu renklere bürünüyor?
Nasıl oluyor da Sen gelince aklıma,omzumdaki ağırlık azalıp ruhumda bir şölen başlıyor? “O, onsuz olmayandır.” diyen filozofa kulak verince, gözlerim neden böyle doluyor? Sen ki “hiçbir şey kendisine denk olmayansın”
Sen ki “yüceliğinde yakın, yakınlığında güzel” olansın. Ben yer ile gök arasında, ümit ile korkunun ortasında, düştüğüm kayaya tekrar tırmanmak istiyorum.
Sorduğun suale “bela” dediğim günden bu yana, ismine sığan meale kulak veriyorum. Hayattan uzaklaşıp, gerçeğe yaklaşırken, va’dedilen günü bekliyor, ömrün gelip geçiciliğine tebessümler gönderiyorum.
Ne olur Sana en güzel göründüğüm an, al beni yanına. Aşk susturduğu oranda büyür, büyüdüğü oranda sustururmuş. Susuyor, Seni dinliyorum. Adın için yaşıyorum. Adın ki bir emanet dilimde. Adın ki, eksilmeyen tek kelime…!
Allah' ım ne olur sana en güzel göründüğüm anda al canımı..amin
Adın ki ahd ve vefa…
Evimdir dediğin kalbimin en naif köşesine bırakıveriyorum ismini. Harfler ruhuma dokunuyor. Bir su damlasını doldurmayacak büyüklükteki küçüklüğümü hissediyorum. Devasa bir huzur yanağımdan süzülüyor. Ellerim Sana doğru uzanıyor: “Sevgine talibim” diyorum; affına ve rızana…
Cevabını duymuyorum ama duyduğunu biliyorum. Eğer ki adın “en gizli sesleri işiten” olmasa, nasıl bilirim bana “buyur” dediğini. “O adı günde yetmiş kez anın” diye buyuruluyor. Ve biliyorum ki kalp kapağı dakikada yetmiş kez açılıp kapanıyor.
Sen, kimsenin göğsüne iki kalp koymamışken ve kalpleri ancak Sen değiştirebilirken kalbimin dik durmasını istiyorum Senden. Bir muska gibi takıyorum ruhuma adını. Adın ki “gizliyi bilen, sırları gizleyen…”
“Neden O var?” dediğimde her şey canlanıveriyor? Hayat adın geçince niçin allı morlu renklere bürünüyor?
Nasıl oluyor da Sen gelince aklıma,omzumdaki ağırlık azalıp ruhumda bir şölen başlıyor? “O, onsuz olmayandır.” diyen filozofa kulak verince, gözlerim neden böyle doluyor? Sen ki “hiçbir şey kendisine denk olmayansın”
Sen ki “yüceliğinde yakın, yakınlığında güzel” olansın. Ben yer ile gök arasında, ümit ile korkunun ortasında, düştüğüm kayaya tekrar tırmanmak istiyorum.
Sorduğun suale “bela” dediğim günden bu yana, ismine sığan meale kulak veriyorum. Hayattan uzaklaşıp, gerçeğe yaklaşırken, va’dedilen günü bekliyor, ömrün gelip geçiciliğine tebessümler gönderiyorum.
Ne olur Sana en güzel göründüğüm an, al beni yanına. Aşk susturduğu oranda büyür, büyüdüğü oranda sustururmuş. Susuyor, Seni dinliyorum. Adın için yaşıyorum. Adın ki bir emanet dilimde. Adın ki, eksilmeyen tek kelime…!
Allah' ım ne olur sana en güzel göründüğüm anda al canımı..amin
