İbn Ömer anlatıyor: Allah Resûlünün yanında oturuyordum. Bir adam çıkageldi ve selam verdi; sonra ayrıldı ve gitti. Dedim ki:
"Bu giden adamı ben seviyorum."
Allah Resûlü:
"Ona sevdiğini bildirdin mi?" diye sordu.
Ben,
"Hayır, bildirmedim." dedim.
Resûlullah,
"O hâlde, ona sevdiğini bildir." buyurdu.
Ben de, adamın arkasından koştum ve ona yetiştim. Selam verdim; elimi omzuna koydum. Ona:
"Vallahi, seni Allah için seviyorum." dedim.
"Ben de, seni Allah için seviyorum." dedi bana.
Ona dedim ki:
"Vallahi, bunu Allah Resûlü yapmamı emretti; yoksa yanına kadar gelip seni
alıkoymazdım." (1)
Mücâhid der ki : İbn Ömer bana şöyle demişti:
"Allah için sev. Allah için nefret et. Allah için dost ol. Allah için düşman
ol. Allah dostu olmanın yegâne yolu budur. Bir kimse, namazı ve orucu ne kadar
çok olursa olsun, böyle olmadıkça imanın gerçek tadını alamaz. Bu kişinin
insanlarla olan kardeşliği, dünyevî münasebetlerden öteye geçmez."
