Denis
Well-known member
Sağlıklı aile nasıl yürütülür?
1. İki kişilik topluluklarda oybirliği varsa demokrasi gerekmez. Oybirliği yoksa demokrasi işe yaramaz. (Komşumuzun çocuğu okul çağına gelince ana-babası özel okul mu devlet okulu mu olsun karar verememişler. Demokratik oylamalar yapmışlar.
Bir-birlik eşitliği bozamayınca çocuğa sormuşlar. Cevap ve ders net: “Ben okula gitmeyeceğim!”.) Ailede karar mekanizması “hak” arayışına bağlı olarak eşitlik ve özgürlük temeli üzerinde değil fedakârlık temelinde şekillenirse kalıcı ve işlevsel olur.
2. Kadın ve erkeğin “birey olarak” kanun önünde eşit olmasına tamam. Ama onlar “anne ve baba olarak” fıtraten ve kanunen farklıdırlar.
Farklar törpülenmemelidir. Aksi halde çocuğun fıtrî ana-babasından başka bir de devlet babası olur. Zira farkları reddetmek çocuğu devlete terk etmek sonucunu doğurur.
3. Eşler birbirlerini dönüştürmeyi sabra ve zamana bırakmalıdır. Elindeki ile yetinmeyi bilmeyen tatminsiz eş için “uygun evlilik” aslında hiçbir zaman yoktur.
4. Aile çocuk yetiştirmeyi hedeflemelidir. Çocuk tutkaldır. Bir çocuğa bırakılabilecek en iyi miras, bol kardeştir. Karısından korkuyormuş gibi yapan koca kılıbıktır. Çok çocuktan korkan ana-baba adayı ise kılbıdıktır.* Kılıbıklık çok zarar vermez ve hatta makul ölçüde olanı iyidir. Ama kılbıdıklık sevgiyi bitirir ve dünyanın sonunu getirir. Oysa ana-babanın çocuğuna ve torununa olan sevgisi mukabele istemeyen bir muhabbettir ve hakiki muhabbet de odur.
5. Ana-baba sadece “çocukları için” değil aynı zamanda kendi ana-babaları ve kardeşleri için yaşamalıdır ki o ana-babaların çocuklarına fedakârlık sırası geldiğinde onlar da kendi çocuklarını dahi terk edip kendileri için yaşayan bencil varlıklara dönüşmesin. Bu sebeple yaşlıların evde bakımı sürmeli ve “öf” bile demeyi yasaklayan aile değerleri muhafaza edilmelidir.
6. Evin manevî havasını kirden korumak, maddi havasını ve suyunu korumaktan çok daha önemlidir. Aksi halde “dışı süs içi pis” aile tipi ortaya çıkar. Üçüncü sayfa haberleri evin manevî havasını bozar. Uzak durmak en iyisidir.
7. Eşler “dünyayı kurtarmaya” girişmeden önce kendilerini ve evi kurtarmaya girişmiş olmalıdır. Maddî varlığımız gibi manevî varlığımız da merkezden çevreye yayılıyor. Sanayi devriminin iletişim imkânları insanın ilgi alanında yer alan iç içe dairelerden en dış dairenin çapını daraltmış ve halkaların simetrisini bozmuş ve hatta en dış daireyi iç dairenin içine ya da önüne geçirmiş. Günümüzde insanoğlu başkalarının yükünü gereksiz çekiyor. Oysa “Hasbünallah” demek hayatı yaşanabilir ve mânâlı kılar.
8. Eşlerin ekonomik yönden kendi ayakları üzerinde durabilen bireyler olması önemlidir. Ama birbirinden bağımsız olamayacakları unutulmamalı. Zira “yatak odasında senet saklanmaz”. “Fazla bağımsızlık bakımsızlıktır”.
9. Problemsiz aile olmaz. Önemli olan, en uygun zamanda, en adil ve en sağlıklı çözümü bulmaktır. Çözüm için aile çevresinden uygun hakemin bulunması işin mahkemeye “düşmesini” ve güzelim aile vazosunun kırılmasını engeller. Aile mahremiyeti korunmalı, problemlerin çözümü için mahrem yöntemlere öncelik verilmelidir.
10. Mahremiyet duygusu çocuğa da kazandırılmalı, bu konudaki yaklaşım farklılıklarına bir ölçüye kadar müsamaha edilmeli, karma eğitim mecburiyet olmaktan çıkarılmalıdır. * Benim tarifime göre kılbıdıklık: Çocukları için yaşayan ve onların her isteğini yapan anne babalardır.
Dr. Ahmet BATTAL
1. İki kişilik topluluklarda oybirliği varsa demokrasi gerekmez. Oybirliği yoksa demokrasi işe yaramaz. (Komşumuzun çocuğu okul çağına gelince ana-babası özel okul mu devlet okulu mu olsun karar verememişler. Demokratik oylamalar yapmışlar.
Bir-birlik eşitliği bozamayınca çocuğa sormuşlar. Cevap ve ders net: “Ben okula gitmeyeceğim!”.) Ailede karar mekanizması “hak” arayışına bağlı olarak eşitlik ve özgürlük temeli üzerinde değil fedakârlık temelinde şekillenirse kalıcı ve işlevsel olur.
2. Kadın ve erkeğin “birey olarak” kanun önünde eşit olmasına tamam. Ama onlar “anne ve baba olarak” fıtraten ve kanunen farklıdırlar.
Farklar törpülenmemelidir. Aksi halde çocuğun fıtrî ana-babasından başka bir de devlet babası olur. Zira farkları reddetmek çocuğu devlete terk etmek sonucunu doğurur.
3. Eşler birbirlerini dönüştürmeyi sabra ve zamana bırakmalıdır. Elindeki ile yetinmeyi bilmeyen tatminsiz eş için “uygun evlilik” aslında hiçbir zaman yoktur.
4. Aile çocuk yetiştirmeyi hedeflemelidir. Çocuk tutkaldır. Bir çocuğa bırakılabilecek en iyi miras, bol kardeştir. Karısından korkuyormuş gibi yapan koca kılıbıktır. Çok çocuktan korkan ana-baba adayı ise kılbıdıktır.* Kılıbıklık çok zarar vermez ve hatta makul ölçüde olanı iyidir. Ama kılbıdıklık sevgiyi bitirir ve dünyanın sonunu getirir. Oysa ana-babanın çocuğuna ve torununa olan sevgisi mukabele istemeyen bir muhabbettir ve hakiki muhabbet de odur.
5. Ana-baba sadece “çocukları için” değil aynı zamanda kendi ana-babaları ve kardeşleri için yaşamalıdır ki o ana-babaların çocuklarına fedakârlık sırası geldiğinde onlar da kendi çocuklarını dahi terk edip kendileri için yaşayan bencil varlıklara dönüşmesin. Bu sebeple yaşlıların evde bakımı sürmeli ve “öf” bile demeyi yasaklayan aile değerleri muhafaza edilmelidir.
6. Evin manevî havasını kirden korumak, maddi havasını ve suyunu korumaktan çok daha önemlidir. Aksi halde “dışı süs içi pis” aile tipi ortaya çıkar. Üçüncü sayfa haberleri evin manevî havasını bozar. Uzak durmak en iyisidir.
7. Eşler “dünyayı kurtarmaya” girişmeden önce kendilerini ve evi kurtarmaya girişmiş olmalıdır. Maddî varlığımız gibi manevî varlığımız da merkezden çevreye yayılıyor. Sanayi devriminin iletişim imkânları insanın ilgi alanında yer alan iç içe dairelerden en dış dairenin çapını daraltmış ve halkaların simetrisini bozmuş ve hatta en dış daireyi iç dairenin içine ya da önüne geçirmiş. Günümüzde insanoğlu başkalarının yükünü gereksiz çekiyor. Oysa “Hasbünallah” demek hayatı yaşanabilir ve mânâlı kılar.
8. Eşlerin ekonomik yönden kendi ayakları üzerinde durabilen bireyler olması önemlidir. Ama birbirinden bağımsız olamayacakları unutulmamalı. Zira “yatak odasında senet saklanmaz”. “Fazla bağımsızlık bakımsızlıktır”.
9. Problemsiz aile olmaz. Önemli olan, en uygun zamanda, en adil ve en sağlıklı çözümü bulmaktır. Çözüm için aile çevresinden uygun hakemin bulunması işin mahkemeye “düşmesini” ve güzelim aile vazosunun kırılmasını engeller. Aile mahremiyeti korunmalı, problemlerin çözümü için mahrem yöntemlere öncelik verilmelidir.
10. Mahremiyet duygusu çocuğa da kazandırılmalı, bu konudaki yaklaşım farklılıklarına bir ölçüye kadar müsamaha edilmeli, karma eğitim mecburiyet olmaktan çıkarılmalıdır. * Benim tarifime göre kılbıdıklık: Çocukları için yaşayan ve onların her isteğini yapan anne babalardır.
Dr. Ahmet BATTAL