"Elif" olmak zordur...
Çünkü "Elif" olmak;
Yuvarlak bir dünyada dik durmanın, dik ve önde; belki acıyla ama vazgeçmeden durmanın, dünya ne kadar dönerse dönsün olduğu yerde kalmanın adıdır “Elif” olmak...
Çünkü "Elif" olmak;
Yuvarlak bir dünyada dik durmanın, dik ve önde; belki acıyla ama vazgeçmeden durmanın, dünya ne kadar dönerse dönsün olduğu yerde kalmanın adıdır “Elif” olmak...
...
Zordur “Elif” olmak...
“Elif” olmak hep vurulmaktır...
“Elif” olmak; Yalnızca “Elif” olmaktır...
...
”Elif” demeden hiçbir şey denilemez...
Ben “Elif” dedim; artık her şeyi söyleyebilirim.
“Elif” olmak hep vurulmaktır...
“Elif” olmak; Yalnızca “Elif” olmaktır...
...
”Elif” demeden hiçbir şey denilemez...
Ben “Elif” dedim; artık her şeyi söyleyebilirim.
...
Dostum,
“Elif” olmayı dilemişim sanırım bir vakt-i seherde, bir cesaretle...
Zor(luğunu) bilmemişim o zamanlarda; Dilemişim...
Yâr’ın huzurunda bir “Elif” misali durabilmeyi dilemişim...
Oysa şimdilerde dizlerimin bağı çözülür; Diz çökerim...
"be"ye meylederim;
“Başlasın bu cümle artık!” derken; Yine “Elif” misali kalıveririm bir Bir’in huzurunda...
Yine zorlukla,
Yalnızca,
Yalın/ca…
...
“Elif” olmak zor imiş!
Ama her "Elif"in yanında 'Akvâ Olan'ın yardımı, 'Yâr'lığı var imiş!
...
Dostum,
Bilir misin “Elif“ olmaya talip olmak nedir?
Bilir misin insan nasıl “Elif” olur?
Dilersin O’ndan sadece; O’nun Yâr'lığını; Dilenirsin…
O’nun kucağından başka mekanlar sana soğuk gelir; Üşürsün bir ağustos sıcağında...
Yürüdüğün yollar sana yabancı gelir; Bildik mekanlar sıkar seni...
Tanımadığın sîmalar sana âşina gelir, tanımadığın kişiler senin niyazına girer...
Tanıdıkların ise yabancı nazarlarla bakarlar sana...
Hikmetine eremediğin hallerle örülür hayatın...
Susmayı seversin,
Sükûtu seversin,
Sükûtu hâl edinenleri seversin…
...
Dostum,
Bilir misin, “Elif” bağlanmaz kendisinden sonraki harfe…
Sadece kendinden önceki harfe bağlanır; En önceki’ne belki de..
Sen, dünyana sonradan girenlere sıkıca bağlandığın vakit; “Elif” olmaz adın..
Sanırsın ki; O zaman üzerindeki zorluklar kalkacak; ama herkes yüklenir üzerine..
'Yardımsız Yâr'lar doluşur dünyana..
”Yardımıyla Gelen Yâr” gitti diye…
...
Aklımın al(a)madığı hallerin eteğinde gezinir dururum; belki aklım acziyetiyle susabilmeyi öğrenir diye..
Başımı tâ yüreğime kadar eğer, dinlerim o kısık fısıltıyı şimdilerde…
...
Dostum,
Şimdilerde “Elif” der susarım...
Elimi bileğime koyar dinlerim nabzımı..
Atışları, dünyadaki hiç kimsenin isminde artmaz…
Yüreğim dünyadaki kimsenin isminde titremez...
Bu belki de lütuftur, Yâr’dandır…
Bu, belki de “Elif“ olmanın gereğidir...
// Allahû Â’lem… //
“Elif” olmayı dileten de “Var”imiş Dostum;
“Yâr” olmayı dileyen imiş…
Mevlana İdris