Sular, küçük derecikler halinde dağlardan çıkarlar. Bir dağdan çıkan su, başka dağlardan çıkan sularla birleşir. Küçük bir derecik olarak akarlar. Aktıkça büyürler, nihayet denizlere dökülürler...
Suyun denizlere dökülüşü her şeyin aslına dönüşü demektir. Aşıkın maşuka kavuşması ve orada yok olması demektir. Aslında bu, yok oluş değildir. Büyük varlığın içinde belirsiz olmak, ama ebediyen var olmak demektir.
İşin kökünü arayacak olursak, suyun aslıda denizdir. Çünkü denizlerden buharlaşarak göklere çıkan sular, dağlara ve ovalara dökülür. Oralara lazım gelen hayatiyeti canlılığı verdikten sonra tekrar süzülerek aslına döner.
Cenab-ı Hak da kendi nurundan bir nur meydana getirmiştir. Bu nur, nurların en güzelidir. Çünkü Allah'ın kendi nurundandır. Yüce yaratıcı bu nuru sevmiştir. Çünkü, kendinden zuhur etmiştir. Aziz ve Celil olan Allah, bu nurun adına "MUHAMMED" demiştir. Çünkü Cenab-ı Hak bu nuru sevmiş, övmüş ve güzelleştirmiştir. Zaten Muhammed, övülmüş, sevilmiş ve güzelleştirilmiş... demektir.
(Kerim Mevla) sonra o nuru safha safha bölerek parçalara ayırmıştır. İlk defa dört parçaya ayrılan nurdan sıra ile Kalemi, Levhi ve Arşı yaratmıştır. O bir şeye "Ol" deyince, o şey oluverir!
KALEM: Kudret kanunlarını ve nizamlarını yazmıştır. Onun için mübarektir... Çünkü Allah Sevgilisi Cenab-ı Muhammed (s.a.v)'in mübarek nurundan ilk yaratılan vasıta Kalemdir. Kalemin bu şerefi kıyamete kadar devam edecektir.
(Kalem o kadar ulvi, o kadar mübarek, o kadar şereflidir ki, Âlemlerin Rabbi olan Allah) onun üzerine yemin etmiştir:
"Hokka ile Kaleme ve (erbab-ı Kalemin) yazmakta oldukları şeylere andolsun."(Kalem Suresi / 68)
Buyurmuştur. Ve galiba bu kadar büyük iltifata mazhar olduğu için kalem, sevincinden yarılmıştır!
Bir Allah dostu,
"Kalem Muhammed kelimesinin mimini yazarken sevincinden yarıldı."
Bu ne kadar güzel bir sözdür.
Gönüller sultanı Hazret-i Mevlana da şöyle demiştir:
"Gökler kadar geniş bir ağız isterim ki, O, meleklerin bile kıskandıkları güzeli öveyim!.."
Pakistan'ın ünlü şairi Muhammed İkbal de:
"Ey zuhuru ile hayata gençlik getiren Hazret-i Muhammed! Senin tecellin hayat rüyasının tabiridir. Yeryüzü, senin barigâhına saha olduğu için kıymet kazanmıştır. Gökler, senin karargahın damını öpebildikleri için yücedir!... der...
LEVH: Kâinatın planıdır. Cenab-ı Hakkın kurduğu nizam, koyduğu kanunlar orada yazılıdır. Allah burada yazılı olanları, Âleme Rahmet olarak gönderdiği Hazreti Muhammed(s.a.v) vasıtası ile kullarına bildirmiştir...
ARŞ: Üzerinde oturulmaya yarayan taht, köşk demek olur. Bu taht'ta Cenab-ı Hak Sevgilisini, Hazreti Muhammed Mustafa'yı oturtmuştur. Bu, Peygamberlik tahtıdır... Buraya ondan başka kimse oturamazdı zaten...
Gerçi Allah'ın başka Peygamberleri de vardır. Bunların hepsi de mübarektir. Sevilmiş ve seçilmiş insanlardır. Ama onların bu şerefi de yine (sonsuzlık Nebisi, Kâinatın Efendisi) Hazreti Muhammed Mustafa'ya aittir. Ay, ışığını nasıl Güneşten alıyorsa onlar da şereflerini (Yüce yaratıcının Muhterem Peygamberi Cenabı Ahmed'ten) almışlardır. Zaten onların asıl vazifesi, onu müjdelemekti. İlahi bayrağı elden ele dolaştırarak onu, (esas sahibine) ulaştırmaktı. Onlar da bu vazifeyi yaptılar. Hepsine de selam olsun...
Nurun diğer taksim şekilleri hadis-i Şerifte bildirilmiştir.
Dikkat edilirse en sonunda dörde bölünen nurun dördüncü parçasının ne olduğu bildirilmemiştir.
İşte o dördüncü parça; (Allah'ın Sevgilisi, topyekûn zaman ve mekânın ve bütün mahlûkatın Peygamberi) Hazreti Muhammed Mustafa'nın kendisidir. (Allah'ın bütün yeryüzünü ayaklarının altına, bütün gökyüzünü de mukaddes başının üstüne çekip kendisine topyekûn bağışladığı Hazreti Muhammed(s.a.v) baştanbaşa nurdur. Kâinat, ışığını bu nurdan almıştır. Hatta Kâinatın kendisi o nurdan zuhur etmiştir. İşte bütün hakikat bundan ibarettir.
