BİRİNCİ NOTA:
Kendi nefsime hitaben demiştim:
"Ey gafil Said! Bil ki:
Şu âlemin fenasından sonra sana refakat etmiyen ve dünyanın harabiyle senden müfarakat eden bir şeye kalbini bağlamak sana lâyık değildir.
Hususan senin asrının inkıraziyle seni terkedip arka çeviren
ve bahusus berzah seferinde arkadaşlık etmiyen
ve hususan seni kabir kapısına kadar teşyi' etmiyen,
hususan bir iki sene zarfında ebedî bir firak ile senden ayrılıp günahını senin boynuna takan,
hususan senin rağmına olarak husûlü anında seni terkeden fâni şeylerle kalbini bağlamak,
kâr-ı akıl değildir.
Eğer aklın varsa;
uhrevî inkılâbâtında, berzahî etvârında ve dünyevî inkılâbâtının müsâdematı altında ezilen,
bozulan ve ebedî seferde sana arkadaşlığa muktedir olmıyan işleri bırak,
ehemmiyet verme, onların zevalinden kederlenme.
Sen kendi mahiyetine bak ki:
Senin lâtifelerin içinde öyle bir lâtife var ki,
ebedden ve ebedî zattan başkasına razı olamaz.
Ondan başkasına teveccüh edemiyor. Masivasına tenezzül etmez.
Bütün dünyayı ona versen, o fıtrî ihtiyacı tatmin edemez.
O şey ise, senin duygularının ve lâtifelerinin sultanıdır.
Fâtır-ı Hakîm'in emrine mutî olan o sultanına itaat et, kurtul!.."
17. Lem'a'dan
