konuşurken çevresindekileri adeta kuşatırdı
sıkıntılı hallerinde kabalaşmaz,bağırmazdı
konuşurken yüzünü başka tarafa çevirmezdi
sade kıyafetler giyer,gösterişten hoşlanmazdı
kendi şahsı için asla öfkelenmez ve öç almazdı
yürürken beraberindekilerin gerisinde yürürdü
konuştuğunda ne fazla ne de eksiz söz kullanırdı
bulunduğu mecliste ayrıcalıklı bir yere oturmazdı
sıradan değildi, ama sıradan insanlar gibi yaşardı
kapısına yardım için gelen kimseyi geri çevirmezdi
kimseye hakkında hayırlı olmayan sözü söylemezdi
her zaman hüzünlü ve mütebessim bir haletle dururdu
adet üzere sarfedilen hiçbir kötü sözü agzına almamıştı
kelimeleri parıldayan inci dizileri gibi tatlı ve berraktı
