Mutluluk Zor Değil Ama İstemek Lazım!
Mutluluktan herkes söz eder,
ama onun ne olduğunu kimse bilmez.
Madame Roland
Mutlu olmak elbette zor değil, ama önce karar verip istemek lazım. Genelde bizi mutsuz eden konulan şöyle bir Özetleyelim:
ı. Pahalılık, enflâsyon, kötü ekonomi ve buna bağlı olarak gelişen sıkıntılar, (ödenmeyen çekler, tahsil edilemeyen senetler ve geçim sıkıntısı.)
2. Ailevî problemler, (şiddet, kavga, çocukların okulu, vs.)
3. Toplumsal dertler (başörtüsü yasağı vs.)
Mutlu olmanın çok kesin hatlı belirli bir yöntemi, mutluluğun belirli bir standardı yok.
Kendi kendime şu soruyu hep sordum: "İnsan nasıl mutlu olabilir?" Ve "İnsan hangi seviyede mutlu olabilir?"
Sonuçta anladım ki, mutluluk standart dışı bir şey. ..Kimine göre zaten böyle bir şey yok. Mutluluk, sıkılan insanın uydurduğu bir kavram. Biz insanlar da "yok"u arayan zavallılarız. "Yok"u ararken hayatı unutup kendimizi helak ediyoruz.
Bence bu yanlış bir açıklama. Hayatta mutluluk var. Ahirett mutluluk yurdu cennet varsa, dünya ahiretin küçücük bir modeli olduğuna göre, dünyada mutluluk var.
İnsan mutlu olabilir. Ya da insan kendini mutlu hissedebilir "Nasıl?" sorusuna standart bir cevap bulmaya çalışmak şart değil. Belki bu sualin insan adedince farklı cevapları var.
Bence, her insan mutluluğu düşleme yerine, elinde bulunan değerleri dolu dolu yaşamalı.
Ailevî problemlerin çözümü belli: Sevgi ve aşk... Bunu şimdiye kadar çok tartıştığımız için buraya almıyorum.
Mutsuzluğumuzun diğer kaynakları ise salt bugüne ait sorunlar değil, bazıları on yaşında, bazıları yüz yaşında. Belki boyut değiştirerek bazıları yüzlerce yıl daha sürecek. Peki biz yüzyıllar boyu mutsuz mu olacağız? Bugünkü mutsuzluk kaynaklarımızın çoğu geçmişte de vardı. Abartmıştık, büyütmüştük ve altında ezilmiş, mutsuz olmuştuk. Ne kazandık? Yıllar boyu dertlendik, mutsuz olduk diye sorunlar bitti mi?
Bitmedi. Aleyhimize oldu. Fazlaca bunaldığımız için, hiçbir çözüm üretemedik, o zaman da sorunların altında daha çok ezildik.
İnsanın olduğu yerde dert bitmez. Mutlu olmak için dertlerimizin bitmesini, her işin yolunda gitmesini beklersek, sonsuza dek bekleriz. Bekleriz ama dertlerin bittiği günü görmeden ölürüz. Çünkü ulaşmaya çalıştığımız gelişmiş toplumların da dertleri bitmedi. Geçim dertleri yok, ekonomik problemlerinin çoğunu çözmüşler, fakat bunalımdan ve ona bağlı olarak intiharlardan kurtulamamışlar.
Öyleyse mutluluk aradığımız yerde değil. Yani dışımızda değil, içimizdedir.
Ben hayatımın belli bir döneminde gerçek bir dertle yüzleşirken, geçmişte yaşadığım dertleri, sıkıntıları çok abarttığımı bazılarının dert filan olmadığını, bazılarının ise, tam tersine, mutluluk kaynağı bile olabileceğini fark ettim. Ve mutlu olarak yaşayabileceğim zamanlan mutsuz geçirdiğim için pişmanlık duydum.
Hayat yolu iniş çıkışlarla doludur...
Acı ile tatlı, doğru ile yanlış, mutlulukla mutsuzluk, fakirlikle zenginlik iç içe gider.
Öylesine hızlı bir akış var ki, bazen aynı gün, birbirine taban tabana zıt olgu ve duyguları dakika farkıyla yaşarız.
Mademki hayat geçici, her şey geçicidir; geçici şeyler için kendimizi aşırı derecede sıkmanın, üzülmenin, stresten strese sokmanın anlamı var mı?
Osmanlı ceddimizin çerçeveletip duvarına astıktan başka felsefe olarak yüreğine de astığı bir levha vardı: "Bu da geçer Ya Hû!"
Ne zaman altından kalkamadığı işlerde boğulmaya ve çaresiz kalmaya başlasa o levhaya bakar, bu levhanın sırrında rahatlardı. Çünkü o levhadaki tek cümleden ibaret bir şey değil, bir Allah'a teslimiyet vesikasıydı: Kulluk beratı!
Tevekkül etmeyi unuttuk, problem çözmeyi beceremiyoruz, o zaman gelsin dertlenme, gelsin stres, gelsin çile yumağına dokumalar! Artık kendimizi ne kadar perişan edebilir, hırpalayabilirsek...
Bir kez "Bu da geçer Ya Hû!" diyebilsek...
Problem mi? Geçer Ya Hû!
Sıkıntı mı? Geçer Ya Hû!
Ödeme darlığı mı? Geçer Ya Hû!
Başarısızlık mı? Geçer Ya Hû!
Hepsi geçer. Yeter ki, insan olarak dinamik duralım, sorunlara teslim olmayalım.
İŞİ EĞLENCEYE DÖNÜŞTÜRÜN
Geçenlerde kahvaltı ederken, eşim günlük işlerini saymaya başladı.
* Bulaşıklar yıkanacak,
• Ev baştan sona süpürülecek,
• Ütü yapılacak,
• Yemek pişirilecek,
• Markete çıkılacak.
Gerçekten de ev hanımlığı zor zenaat: Boşuna mı bu işten anlayanlar, ev hanımlarını "ağır işçi" sınıfından sayıyor?
Bütün bunları bir günde yapmak yerine bazılarını ertelemesini söyledim eşime. Meselâ yemek pişirmeyebilirdi. (Akşama kahvaltı etsek kıyamet mi kopacak?) Yemek pişirmeyeceğine göre markete gitmesine gerek yoktu. Bulaşıkları yıkamak zorunda olabilirdi, ama belki evi köşe bucak temizlemeyi yarına bırakabilirdi. Ütüyü de ikiye bölebilirdi pekâlâ. (Şahsen ütü yapmayı severim, gömleğin kırışıkları düzelirken, hayatımın kırışıkları da düzelirmiş gibi gelir.)
İç dünyanız hangi ev işine müsaitse o gün onu yapın bence. Böylece iş eğlenceye dönüşecek, sıkıcı olmaktan çıkacaktır. Stres yerine belki mutluluk bile verecektir.
PES ETMEK YOK!
Bugünkü Türkiye'nin ve Türkiye'de yaşayan insanların kimi sosyal, kimi siyasal, kimi hukuksal, kimi ekonomik çeşitli sıkıntıları var. Zaman zaman kendimizi büyük bir baskı altında hissediyoruz. Bazen de pes etmemize ramak kalıyor.
Sakın sakın! Asla vazgeçmeyin! Yarınlar istediğiniz gibi olacak, yarınlarda insan hakları eksenli gelişmiş bir Türkiye doğacakmış gibi yaşayın.
Eğitiminize devam edin, sınavlarınıza hazırlanın, mesleğinizin doruğuna çıkmaya çalışın.
Herkes sizi vazgeçirmeye çalışsa bile hedefinize ulaşmaktan vazgeçmeyin!
Unutmayın ki, Hz. İbrahim önünde Nemrut ateşi yanar bile inandığından, düşündüğünden, hiçbir hederinden vazgeçmedi. Sonuçta Nemrut ateşi gülistana döndü. Çünkü rahmet yetişmişti
Rahmetin ne zaman yetişeceği belli olmaz. Bize rahmeti yönlendirmek düşmez elbet, bize sabredip uğraşarak hak etmeye çalışmak düşer.
Hayatı biz plânlamıyoruz. Hayatı plânladıklarını zannedenler de plânlamıyor aslında. Bu "Sefine-i Rabbaninin—Rabbin gemisinin" ezel ve ebede hükmeden bir kaptanı var.
Bu yüzden kahırlanmaya, aşırı üzülmeye, üzülüp dünyayı kendine zindan etmeye gerek yok.
Biz kuluz!
Hayatı değiştirmek elimizde değil. Ama hayatı değiştirebilecek Kudrete ram olmak, Ona kul olmak elimizde. Dua ve niyaz ne güne duruyor?
ÇOCUKLAŞMAKTAN ASLA KORKMAYIN
Herkesin içinde bir çocuk var: Biraz haşarı, biraz uçarı, biraz sorumsuz, biraz hırçın, biraz şımarık ve alabildiğine sevimli bir çocuk. Mutluluğu yakalamak istiyorsanız, içinizdeki çocuğu sakın öldürmeyin.
Çocuklaşmaktan asla korkmayın. . Hadi bakalım, şimdi çocuklasın!
Sebepsiz gülün, yerlerde yuvarlanın, su birikintisine basın, yüksek sesle konuşun. Fırsat buldukça çocuk olun ve çocuk olduğunuzu da hatırlayın: Çocuklar mutlu olmak için sebep aramaz, zira onlar hep mutludur. Yeri geldiğinde de ağlayın: Çocuklar Çok rahat ağlar..
Rahmetli annem "erkekler ağlamaz" derdi, beni öyle yetiştirdi Toprağa verirken, hıçkırıklarımı bastıramayınca ağzımı kulağına dayadım ve dedim ki: "Anacığım, 'erkekler ağlamaz” diye öğrettiydin ya, doğru değilmiş, işte oğlun ağlıyor." O gün ağlamayı öğrendim. Mutlu olmanın bir yolunun da, gerektiğinde ağlayabilmek olduğunu anladım. Ve o günden beri ağlayamayan erkeklere hep acıdım. Hiçbir şey için geç değildir; taleplerinizi ertelemeyin.
Yazar: Yavuz Bahadıroğlu
Mutluluktan herkes söz eder,
ama onun ne olduğunu kimse bilmez.
Madame Roland
Mutlu olmak elbette zor değil, ama önce karar verip istemek lazım. Genelde bizi mutsuz eden konulan şöyle bir Özetleyelim:
ı. Pahalılık, enflâsyon, kötü ekonomi ve buna bağlı olarak gelişen sıkıntılar, (ödenmeyen çekler, tahsil edilemeyen senetler ve geçim sıkıntısı.)
2. Ailevî problemler, (şiddet, kavga, çocukların okulu, vs.)
3. Toplumsal dertler (başörtüsü yasağı vs.)
Mutlu olmanın çok kesin hatlı belirli bir yöntemi, mutluluğun belirli bir standardı yok.
Kendi kendime şu soruyu hep sordum: "İnsan nasıl mutlu olabilir?" Ve "İnsan hangi seviyede mutlu olabilir?"
Sonuçta anladım ki, mutluluk standart dışı bir şey. ..Kimine göre zaten böyle bir şey yok. Mutluluk, sıkılan insanın uydurduğu bir kavram. Biz insanlar da "yok"u arayan zavallılarız. "Yok"u ararken hayatı unutup kendimizi helak ediyoruz.
Bence bu yanlış bir açıklama. Hayatta mutluluk var. Ahirett mutluluk yurdu cennet varsa, dünya ahiretin küçücük bir modeli olduğuna göre, dünyada mutluluk var.
İnsan mutlu olabilir. Ya da insan kendini mutlu hissedebilir "Nasıl?" sorusuna standart bir cevap bulmaya çalışmak şart değil. Belki bu sualin insan adedince farklı cevapları var.
Bence, her insan mutluluğu düşleme yerine, elinde bulunan değerleri dolu dolu yaşamalı.
Ailevî problemlerin çözümü belli: Sevgi ve aşk... Bunu şimdiye kadar çok tartıştığımız için buraya almıyorum.
Mutsuzluğumuzun diğer kaynakları ise salt bugüne ait sorunlar değil, bazıları on yaşında, bazıları yüz yaşında. Belki boyut değiştirerek bazıları yüzlerce yıl daha sürecek. Peki biz yüzyıllar boyu mutsuz mu olacağız? Bugünkü mutsuzluk kaynaklarımızın çoğu geçmişte de vardı. Abartmıştık, büyütmüştük ve altında ezilmiş, mutsuz olmuştuk. Ne kazandık? Yıllar boyu dertlendik, mutsuz olduk diye sorunlar bitti mi?
Bitmedi. Aleyhimize oldu. Fazlaca bunaldığımız için, hiçbir çözüm üretemedik, o zaman da sorunların altında daha çok ezildik.
İnsanın olduğu yerde dert bitmez. Mutlu olmak için dertlerimizin bitmesini, her işin yolunda gitmesini beklersek, sonsuza dek bekleriz. Bekleriz ama dertlerin bittiği günü görmeden ölürüz. Çünkü ulaşmaya çalıştığımız gelişmiş toplumların da dertleri bitmedi. Geçim dertleri yok, ekonomik problemlerinin çoğunu çözmüşler, fakat bunalımdan ve ona bağlı olarak intiharlardan kurtulamamışlar.
Öyleyse mutluluk aradığımız yerde değil. Yani dışımızda değil, içimizdedir.
Ben hayatımın belli bir döneminde gerçek bir dertle yüzleşirken, geçmişte yaşadığım dertleri, sıkıntıları çok abarttığımı bazılarının dert filan olmadığını, bazılarının ise, tam tersine, mutluluk kaynağı bile olabileceğini fark ettim. Ve mutlu olarak yaşayabileceğim zamanlan mutsuz geçirdiğim için pişmanlık duydum.
Hayat yolu iniş çıkışlarla doludur...
Acı ile tatlı, doğru ile yanlış, mutlulukla mutsuzluk, fakirlikle zenginlik iç içe gider.
Öylesine hızlı bir akış var ki, bazen aynı gün, birbirine taban tabana zıt olgu ve duyguları dakika farkıyla yaşarız.
Mademki hayat geçici, her şey geçicidir; geçici şeyler için kendimizi aşırı derecede sıkmanın, üzülmenin, stresten strese sokmanın anlamı var mı?
Osmanlı ceddimizin çerçeveletip duvarına astıktan başka felsefe olarak yüreğine de astığı bir levha vardı: "Bu da geçer Ya Hû!"
Ne zaman altından kalkamadığı işlerde boğulmaya ve çaresiz kalmaya başlasa o levhaya bakar, bu levhanın sırrında rahatlardı. Çünkü o levhadaki tek cümleden ibaret bir şey değil, bir Allah'a teslimiyet vesikasıydı: Kulluk beratı!
Tevekkül etmeyi unuttuk, problem çözmeyi beceremiyoruz, o zaman gelsin dertlenme, gelsin stres, gelsin çile yumağına dokumalar! Artık kendimizi ne kadar perişan edebilir, hırpalayabilirsek...
Bir kez "Bu da geçer Ya Hû!" diyebilsek...
Problem mi? Geçer Ya Hû!
Sıkıntı mı? Geçer Ya Hû!
Ödeme darlığı mı? Geçer Ya Hû!
Başarısızlık mı? Geçer Ya Hû!
Hepsi geçer. Yeter ki, insan olarak dinamik duralım, sorunlara teslim olmayalım.
İŞİ EĞLENCEYE DÖNÜŞTÜRÜN
Geçenlerde kahvaltı ederken, eşim günlük işlerini saymaya başladı.
* Bulaşıklar yıkanacak,
• Ev baştan sona süpürülecek,
• Ütü yapılacak,
• Yemek pişirilecek,
• Markete çıkılacak.
Gerçekten de ev hanımlığı zor zenaat: Boşuna mı bu işten anlayanlar, ev hanımlarını "ağır işçi" sınıfından sayıyor?
Bütün bunları bir günde yapmak yerine bazılarını ertelemesini söyledim eşime. Meselâ yemek pişirmeyebilirdi. (Akşama kahvaltı etsek kıyamet mi kopacak?) Yemek pişirmeyeceğine göre markete gitmesine gerek yoktu. Bulaşıkları yıkamak zorunda olabilirdi, ama belki evi köşe bucak temizlemeyi yarına bırakabilirdi. Ütüyü de ikiye bölebilirdi pekâlâ. (Şahsen ütü yapmayı severim, gömleğin kırışıkları düzelirken, hayatımın kırışıkları da düzelirmiş gibi gelir.)
İç dünyanız hangi ev işine müsaitse o gün onu yapın bence. Böylece iş eğlenceye dönüşecek, sıkıcı olmaktan çıkacaktır. Stres yerine belki mutluluk bile verecektir.
PES ETMEK YOK!
Bugünkü Türkiye'nin ve Türkiye'de yaşayan insanların kimi sosyal, kimi siyasal, kimi hukuksal, kimi ekonomik çeşitli sıkıntıları var. Zaman zaman kendimizi büyük bir baskı altında hissediyoruz. Bazen de pes etmemize ramak kalıyor.
Sakın sakın! Asla vazgeçmeyin! Yarınlar istediğiniz gibi olacak, yarınlarda insan hakları eksenli gelişmiş bir Türkiye doğacakmış gibi yaşayın.
Eğitiminize devam edin, sınavlarınıza hazırlanın, mesleğinizin doruğuna çıkmaya çalışın.
Herkes sizi vazgeçirmeye çalışsa bile hedefinize ulaşmaktan vazgeçmeyin!
Unutmayın ki, Hz. İbrahim önünde Nemrut ateşi yanar bile inandığından, düşündüğünden, hiçbir hederinden vazgeçmedi. Sonuçta Nemrut ateşi gülistana döndü. Çünkü rahmet yetişmişti
Rahmetin ne zaman yetişeceği belli olmaz. Bize rahmeti yönlendirmek düşmez elbet, bize sabredip uğraşarak hak etmeye çalışmak düşer.
Hayatı biz plânlamıyoruz. Hayatı plânladıklarını zannedenler de plânlamıyor aslında. Bu "Sefine-i Rabbaninin—Rabbin gemisinin" ezel ve ebede hükmeden bir kaptanı var.
Bu yüzden kahırlanmaya, aşırı üzülmeye, üzülüp dünyayı kendine zindan etmeye gerek yok.
Biz kuluz!
Hayatı değiştirmek elimizde değil. Ama hayatı değiştirebilecek Kudrete ram olmak, Ona kul olmak elimizde. Dua ve niyaz ne güne duruyor?
ÇOCUKLAŞMAKTAN ASLA KORKMAYIN
Herkesin içinde bir çocuk var: Biraz haşarı, biraz uçarı, biraz sorumsuz, biraz hırçın, biraz şımarık ve alabildiğine sevimli bir çocuk. Mutluluğu yakalamak istiyorsanız, içinizdeki çocuğu sakın öldürmeyin.
Çocuklaşmaktan asla korkmayın. . Hadi bakalım, şimdi çocuklasın!
Sebepsiz gülün, yerlerde yuvarlanın, su birikintisine basın, yüksek sesle konuşun. Fırsat buldukça çocuk olun ve çocuk olduğunuzu da hatırlayın: Çocuklar mutlu olmak için sebep aramaz, zira onlar hep mutludur. Yeri geldiğinde de ağlayın: Çocuklar Çok rahat ağlar..
Rahmetli annem "erkekler ağlamaz" derdi, beni öyle yetiştirdi Toprağa verirken, hıçkırıklarımı bastıramayınca ağzımı kulağına dayadım ve dedim ki: "Anacığım, 'erkekler ağlamaz” diye öğrettiydin ya, doğru değilmiş, işte oğlun ağlıyor." O gün ağlamayı öğrendim. Mutlu olmanın bir yolunun da, gerektiğinde ağlayabilmek olduğunu anladım. Ve o günden beri ağlayamayan erkeklere hep acıdım. Hiçbir şey için geç değildir; taleplerinizi ertelemeyin.
Yazar: Yavuz Bahadıroğlu