Üşür ellerim uzanmazsa kırmızılığına
Tenim sararır,
Mahzun düşer yüreğim işitmesem rüzgârlarını,
Kırılırım düşerim ‘Van Kalesinden’
Yetişmezse dâvâm sadâları…
Bir öksüz çocuk olurum
Okşamazsa nurun ılık nefesi saçlarımı
Suskun medreselerin tesbihinde,
Gözü yaşlı bir suskunluk olurum.
Âlimlerin sorgusunda
Yükselen sesini duymayınca
En büyük cahil ben olurum
Boynum düşer omuzlarıma,
Zindanlarda dimdik duruşunu görmeyince
Zulmü olurum bütün zalimlerin
Başındaki sarığın kokusunu çekemeyince ciğerlerime
En içli yaralarıma kangren olurum…
Ey nur tanımasaydım seni
Ve sen okumasaydın beni
Karanlık olurdum güneşin en aydın vaktinde
Dilsiz olurdum hakikatin haykırdığı yerde
Ey Üstad,
Ey bembeyaz sarığına sürgünü olduğum yar
Sen olmasaydın
Sen yazmasaydın
Kanım nefsin mürekkebi olacaktı
Ve bütün günahları kalbime yazacaktı.
Özlüyorum seni
Ey kahraman!
Özlüyorum seni
Ey Bediüzzaman!
Özlüyorum…
Muhammed Zorlu - muhammedzorlu@saidnursi.de
-YeniAsya Elif Eki-