Kâinatın yaratılışından 10 milyar sene kadar sonraydı.
Hızla genişleyen bir uzay, birbiriyle yarışan galaksiler vardı sadece.
Yıldızlarla dolu, ışıl ışıl, muhteşem bir kâinat...
Fakat birşeyler eksik...
Derken, o ışıl ışıl galaksilerden bir galaksi güzeli, bir yıldıza hamile kaldı. Görünüşte diğerleri gibi, fakat geleceği çok farklı bir yıldızdı bu.
Anne Samanyolu, kâinatın 10 milyarıncı yılında birgün nurtopu gibi bir güneş doğurdu.
Güneşle beraber bir seri gezegen ve içinde bir de mavi dünya doğdu.
Minik mavi yavru, doğar doğmaz özel bir ilgiye mazhar oldu.
Çehresi şekilden şekle girdi dünyanın.
Üzerinde denizler yaratıldı, kıt’alar kaydırıldı, dağlar dikildi, vadiler açıldı, nehirler akıtıldı.
Sonra kayalar ufalandı, yeryüzüne toprak serpildi. Etrafına kat kat koruyucu bir atmosfer geçirildi.
Mavi dünya, milyarlarca yıl boyunca bir beşik gibi hazırlandı.
Sonra, hayale gelmeyen şeyler geçti dünyanın başından:
Yerden hayat fışkırdı!
Hiçten, yoktan, görünmezden ortaya çıkan canlılar birbiri ardınca beliriverdi.
Yine de birşeyler eksikti.
En sonunda, insan, manzarayı tamamlar gibi oldu.
Çünkü etrafında olup bitenlere bir mana verebilen sadece o vardı yeryüzünde. Bütün bu hazırlıklar birisi için yapılmışsa, bu ancak insan olabilirdi.
Nitekim binlerce yıl boyunca yüz binlerce peygamber, insanlara etrafındaki varlıkları anlattı ve manalarını öğretti.
Fakat gün geldi, insanlar bütün öğrendiklerini unutuverdi.
Kâinat, milyarlarca yıl erişmek için çabaladığı şeyi, bulduğu anda yeniden kaybetmişti.
Sonraki yüzyıllar boyunca güneş ve yıldızlar hergün doğdu, fakat kendilerini gören bir göz bulamadan battı.
Çiçekler, dağlar, denizler, canlı ve canlı varlıklar, sayısız dillerle, Âlemlerin Rabbini anlattılar insanlara. Ama anlayan nerede?
Kuşlar yine cıvıldaştı, kuzular yine meledi. Yerde ve gökte hiçbir varlık, tesbihatını eksik etmedi. Ama işiten kim?
Yüzyıllar geçti, karanlık bastırdıkça bastırdı. Asırlar boyunca her gece ve her gündüz, sessiz çığlıklar yankılandı kâinatta.
Garibiz, gel!
Sonra, canlı canlı nişan talimlerine hedef yapılan develerin, babasının eteğindeki tozları minik eliyle temizlemeye çalışırken kendisini toprak altında bulan kız çocuklarının feryatları eklendi hain çığlıklara:
Yetimiz, gel!
Mazlumuz, gel!
Yeter artık, biz bunun için yaratılmadık.
Gel de niçin yaratıldığımızı göster!
Derken, beldelerden bir mutlu beldede, gecelerden bir mutlu gecede, dualara cevap geldi.
Âlemlerin Rabbinden, âlemlere rahmet geldi.
Samanyolu’nun merkezine 30 bin ışık yılı mesafedeki bir yıldızın 150 milyon kilometre uzağındaki bir mavi gezegenin üzerinde, Mekke sokaklarından birindeki mütevazı bir evde Muhammed Aleyhisselâm doğdu.
Big Bangdan 15 milyar sene sonra kâinata ruh üflendi.
O gelmeden önce dünya garipti, güneş garipti, gökler ve yer garipti.
Çünkü onların ve içindeki varlıkların anlattığını anlayıp öğretecek kimse yoktu.
O gelmeden önce insanlık garipti. Çünkü nereden gelip nereye gittiğini bilen yoktu.
O gelmeden önce mazlumun elinden tutan yoktu. Yetimin yüzüne bakan yoktu. Zayıfa acıyan yoktu. Kadını insan yerine koyan yoktu.
O gelmeden önce ahlâktan ve faziletten eser yoktu.
O geldi.
Beraberinde bir kitap getirdi.
Herşeyin anlamı o kitaptaydı.
Yer ve Gökler Rabbinin kitabıydı o.
Ve insanlığa hitabıydı.
Kitap, rahmeti herşeyi kuşatan Allah’ın adıyla başlıyordu.
İnananlar için bir rahmetti o kitap.
Onu getiren, âlemlere rahmet olarak gönderilen elçiydi.
Rahmân ve Rahîm olan Allah, rahmet dolu bir kitap ve rahmetten ibaret bir peygamberle rahmetine çağırdı insanları.
“Oku” dedi insanlığa. “Yaratan Rabbinin adıyla oku.”
“Oku” dedi. “Çünkü Rabbin en büyük ikram sahibidir.”
O sadayı işittiği an, insanlığın gözü açıldı, dili çözüldü.
Okumaya başladı.
Bir kitap gibi serildi gökler ve yer onun önünde.
Görünmez satırlar ışıl ışıl parlamaya başladı.
Çiçekler, kuşlar birer şiir oldu.
İnsan bütün âhengiyle dinledi onu.
Arıların dilini öğrendi, yıldızların sesini işitti göğün derinliklerinden.
Bulutlar, dereler, gökler ve yer konuşmaya başladı.
Herşey dile geldi Kur’an’ın sadasıyla.
Bir emirle dünyanın dili çözüldü.
Bir sada ile gözler ve kulaklar açıldı.
O geldi.
Bizden biri gibi yaşadı.
Ve bizden biri gibi yaşarken meydan okudu dünyaya.
Onun 23 senede yaptıklarının binde birini tarih boyunca hiç kimse yapamadı.
Çünkü hiç kimse, onun anlattıklarını onun gibi öğretmedi insanlığa.
Hiç kimse onun gibi hükmetmedi kalblere.
Hiç kimse onun gibi sevmedi insanları.
Ve hiç kimse onun gibi sevilmedi.
O bizden biri gibi yaşadı, ama âlemlerde onun gibisi yoktu.
Çünkü âlemlere rahmet olarak gelen oydu.
Onun gelişiyle ruh üflendi kâinata.
Ümit Şimşek
