Allâh’ın sevdiği bir kul olabilmek husûsunda Peygamber Efendimiz’i tanımanın, sevmenin ve itaat etmenin ehemmiyeti nedir?..
Hazret-i Mevlânâ’nın veciz bir ifâdesi vardır:
“İki dünyâ, bir gönül için yaratılmıştır! «Sen olmasaydın, Sen olmasaydın bu kâinâtı yaratmazdım!..» ifâdesinin mânâsını iyi düşün!..”
Varlıkların yaratılışında, Allah Teâlâ’nın, sevgili Rasûlü Efendimiz -aleyhissalâtü vesselâm-’a olan muhabbetinin mühim bir yeri vardır. İlâhî muhabbet sâikıyla yaratılan kâinâtın ve onun özü durumundaki insanın aslî cevherini “Muhammedî Nûr” teşkîl eder. İlk yaratılan nûr, O’nun nûrudur. Bütün varlıklar, O nûrun şerefine halk edilmiştir.
Nerede bir güzellik varsa, O nûrdan bir akistir. Âlemde bir çiçek bile açılmaz ki, O’nun nûrundan olmasın! O ki, O’nun hürmetine varız. O, solmayan, aksine gün geçtikçe tâzelik ve tarâveti daha da artan, serâpâ nûrdan ibâret bir gonca-yı ilâhî... Bütün varlıklar O’nun medyûnu ve meclûbu… Nitekim Fahr-i Kâinât Efendimiz bu hakîkati ifâde sadedinde buyurmuşlardır ki:
“Cinlerin ve insanların âsîleri hâriç, yer ile gök arasındaki her şey, benim Allâh’ın Rasûlü olduğumu bilir.” (Ahmed, III, 310)
Nitekim şehidler meşheri Uhud, O’nu tanıdı. Mescid-i Nebevî’deki hurma kütüğü, O’nu tanıdı ve hasretiyle inledi. Hayvanât bile O’na sığınıp O’nu kendine dert ortağı yaptı… O’nu ancak Ebû Cehil ve emsâli, ölü kalpli nasipsizler tanıyamadı, anlayamadı, göremedi; kendileri gibi etten bir kalıp zannetti…
Cenâb-ı Hak O’nu bütün insanlık âlemine emsalsiz bir örnek şahsiyet olarak armağan etti. İslâm ile murâd ettiği “kâmil insan” modelini, Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in şahsında sergiledi.
O’nu insanlığa en mükemmel bir fiilî kıstas kıldığı içindir ki tarihte hayatının tamamı en küçük teferruâtına kadar tespit edilebilen tek insan, Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem- olmuştur. İslâm kültüründe yazılan bütün eserler, bir kitabı, yâni Kur’ân-ı Kerîm’i; ve bir insanı, yâni Peygamber Efendimiz’i îzah edebilme gayretinin mahsûlüdür.
Efendimiz -aleyhissalâtü vesselâm-’ın örnek şahsiyeti; berrak bir ayna gibidir ki, her insan o aynada iç âlemini, sözünü ve amelini, ahlâkını ve âdâbını seyredip seviyesini ve durumunu mîzân edebilir. Yine O’nun yetim çocukluktan başlayıp peygamberlik ve devlet reisliğine kadar bütün beşerî kademeleri kuşatan örnek hayatı; bütün renk, âhenk ve çeşnisiyle en müstesnâ çiçeklerle bezenmiş bir cennet bahçesini andırır ki, arayanlar, kendileri için güllerin en güzellerini o gülistanda bulabilirler.
Muhabbet-i Rasûlullâh’ı lâyıkıyla yaşamayanlar, gerçek muhabbetin tadını alamazlar. Bezm-i Âlem Vâlide Sultan, Cenâb-ı Hakk’ın, bu âlemi nûr-i Muhammedî muhabbeti sebebiyle halk ettiğini ne güzel ifâde eder:
Muhabbetten Muhammed oldu hâsıl,
Muhammed’siz muhabbetten ne hâsıl…
Muhakkak ki mü’min, Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’e duygu derinliği ile yaklaştığı, rûhunu nefsânî ve süflî bütün çizgi ve görüntülerden boşalttığı vakit, O’nunla aynîleşme/bütünleşme, O’nun gönül dokusundan ve muhabbetinden hisse alma yolundadır.
Efendimiz -aleyhissalâtü vesselâm-’ın muhabbetinden hisse almayan gönüller, O’nun yaratılış gâyesine yabancılaşan ve Hakk’ın muhabbetinden mahrum kalan gâfillerdir.
Alıntı.
