Osman nuri topbaş hoca efendiden sohbetler..

[ABDULLAH4]

.



ZALİMİN HAYRI !..



Hulefa-i Raşidîn devri buna benzer sayısız örneklerle doludur.

Dört halîfe devrini, Emevî ve Abbasî devletleri ta'kip etti.

Bu devirler ise muhtelif müsbet ve menfî örneklerle doludur.

Bunlar arasında Ömer b. Abdülazîz gibi adalet ve merhamette abideleşen şahsiyetler mevcut olduğu gibi, Allah Rasülü'nün torunu Hz. Hüseyin'i

Kerbela'da hunharca Şehid ettiren, İmam-ı A'zam Ebû Hanîfe ve Ahmed b. Hanbel gibi dünya çapındaki İslâm alimlerini zulümlerine alet edemedikleri için kırbaçlattıran pek çok zıtları da vardır.

Şeyh Sadî Gülistan'da der ki:

Zalim ve fasık biri, bir Allah (c.c.) dostuna:

"- İbadetlerin hangisi efdaldir?" diye sorar.

O da:

"- Senin için uykudur. Çünkü, uykuda olduğun zaman kimseyi incetemezsin!.." cevabını verir.

 

[ABDULLAH4]

ZALİMİN HAYRI !..


Bir kimsenin nefsini aşağı tutması ve kimseye azamet satmaması, Allah (c.c.)'ın kullarında arzu ettiği üstün bir meziyetdir.

Dikkat edilecek bir husus vardır ki, o da; tevazuun, dünya ehline sokulmak, paye almak için değil, rıza-i ilahî için olmasıdır. Aksi halde zillet olur.

Tevazuun zıddı olan kibir, azamet taslamaktır. Şöhret, insan için en büyük nefis afetlerindendir.

Şöhret sevdasına düşen bir kimse, pek çok zulüm irtikab eder de, farkında bile olmaz. Kendini alçaltır ve zalimlerden olur.

Mevlana (k.s.) buyurur:

"Bahar mevsimînde bir taş yeşerir mi? Toprak ol kî, senden renk renk güller ve çiçekler yetişsin!.."

Yani baharın berekâtından asıl nasîb alan yalnız topraktır.

Ondan dolayı üzerinde türlü türlü çiçekler biter, renk renk goncalar açarken bir taş parçası da baharı görür fakat, ondan nasîb alamaz.

Kalpleri taşlaşmış kimseler de tabiattaki böyle camid (cansız) varlıklar gibidir. Onlara da nisan yağmurunun bir fadiesi yoktur.

Nefs engelini aşamayanlar için ibadetler de nefsanî arzulara tabî olur. Böylelerinde nefs, çeşitli afetlerle kıble haline gelir.

Tarîhe şan ve şeref veren devlet adamlarını hep büyük ruh terbiyecileri yetiştirmiştir.

Onlar, yetiştirdikleri devlet adamlarına engin bir gönül iklimi kazandırmış ve kendilerini merhamet ve mes'üliyet duyguları ile ebedîleştirmişlerdir.

 

[ABDULLAH4]

ZALİMİN HAYRI !..


Ertuğrul Gazî büyük mürşid Edebali Hazretleri'ni kendisine rehber edinmiş, oğlu Osman Gazî'yi de onun terbiyesine teslim etmiştir.

Ertuğrul Gazî, oğlu Osman Gazî'ye, onun şahsında bütün haleflerinin ruhlarına yön verecek şu kıymetli vasiyyette bulunmuştur:

"- BAK OĞUL!

Beni incit. Şeyh Edebali'yi incitme.

O bizim aşîretimizin aydınlığıdır. Terazîsi dirhem şaşmaz!

Bana karşı gel, ona karşı gelme!

Bana karşı gelirsen üzülür, incinirim. Ona karşı gelirsen, gözlerim sana bakmaz olur, baksa da seni görmez olur.

Sözümüz Edebali için değil, senceğiz içindir.

Bu dediklerimi vasiyetim say!.."

Çok hareketli bir genç olan Osman Gazî'yi, Edebali Hazretleri terbiyesine ve tasarrufu altına almış, ona ma'rifetullah'ın (Allah (c.c.)'ı tanıyabilmenin zevkini tattırmış, onu, güzel ahlak, diğergamlık, ağırbaşlılık ve olgunluğa kavuşturmuştur.

Böylece onu cihanşümul bir devletin başkanlığına hazırlamıştır.

Osmanlı Devleti'nin asıl mi'marı Şeyh Edebali Hazretleri'dir.

Diğer beyliklerde bir Şeyh Edebali olmadığı için erimeler olurken Osmanlı Beyliği, kısa zamanda devlete, devletten de cihan hakimiyetine yükselmiştir.

Dünyayı altı asır İslam'la tanıştırmış, adaletin ve hakkın tevzîinde bulunmuş ve Hakk'ın terazîsi olmuştur.

 

[ABDULLAH4]

ZALİMİN HAYRI !..


Şeyh Edebali Hazretleri'nin Osman Gazî'yi ve onun şahsında gelecek olan devlet adamlarını istikametlendirecek tavsiyelerinden bir kısmı şöyledir:

"- Ey Oğul!

Beysin, bundan sonra öfke bize; uysallık sana... Güceniklik bize; gönül alma sana...

Suçlamak bize; katlanmak sana... Acizlik yanılgı bize; hoş görmek sana...

Geçimsizlikler, çatışmalar, uyumsuzluklar, anlaşmazlıklar bize; adalet sana...

Kötü göz, şom ağız, haksız yorum bize; bağışlama sana..."

"- Ey Oğul!

Bundan sonra bölmek bize; bütünlemek sana..

Üşengeçlik bize; uyarmak, gayretlendirmek, şekillendirmek sana..."

 

[ABDULLAH4]

ZALİMİN HAYRI !..


"- Ey Oğul!

Yükün ağır, işin çetin, gücün kıla bağlı.. Allah (c.c.) yardımcın olsun.

Beyliğini mübarek kılsın.

Hakk yoluna yararlı etsin. Işığını parıldatsın. Uzaklara iletsin.

Sana yükünü taşıyacak güç, ayağını sürçtürmeyecek akıl ve kalp versin."

"Sen ve arkadaşlarınız kılıçla, bizim gibi dervişler de düşünce, fikir ve dualarla bize va'd edilenin önünü açmalıyız.

Tıkanıklığı temizlemeliyiz."

"Sabır çok önemlidir.

Bir bey sabretmesini bilmelidir.

Vaktinden önce çiçek açmaz.

Ham armut yenmez; yense bile bağrında kalır.

Bilgisiz kılıç da tıpkı ham armut gibidir."

 

[ABDULLAH4]

ZALİMİN HAYRI !..


"Milletin kendi irfanı içinde yasasın. Ona sırt çevirme.

Her zaman duy varlığını. Toplumu yöneten de, diri tutan da bu irfandır."

"En büyük zafer nefsini tanımaktır. Düşman, insanın kendisidir.

Dost ise, nefsi tanıyanın kendisidir."

"Ülke, idare edenin, oğullan ve kardeşleriyle bölüştüğü ortak malı değildir.

Ülke sadece idare edene aittir.

Ölünce, yerine kim geçerse, ülkenin idaresi onun olur.

Vaktiyle yanılan atalarımız, sağlıklarında devletlerini oğulları ve kardeşleri arasında bölüştürdüler.

Bunun içindir ki, yaşayamadılar, yaşatamadılar.." (Bu nasihat Osmanlı'yı 600 sene yaşatmıştır.)

 

[ABDULLAH4]

ZALİMİN HAYRI !..


"İnsan bir kere oturdu mu, yerinden kolay kolay kalkamaz. Kişi kıpırdamayınca uyuşur.

Uyuşunca laflamaya başlar, laf dedikoduya dönüşür.

Dedikodu başlayınca da gayri iflah etmez. Dost, düşman olur; düşman, canavar kesilir..."

"Akacak kan boş yere akmamalı. Ona yol ve yön lazım..

Zîra kan, toprak sulamak için akmaz. Kişinin gücü, günün birinde tükenir, ama bilgi yaşar.

Bilginin ışığı, kapalı gözlerden bile içeri sızar, aydınlığa kavuşturur."

"Hayvan ölür, semeri kalır; insan ölür eseri kalır. Gidenin değil, bırakmayanın ardından ağlamalı...

Bırakanın da bıraktığı yerden devam etmeli."


"Savaşı sevmem.

Kan akıtmaktan hoşlanmam.

Yine de bilirim ki, kılıç kalkıp inmelidir.

Fakat, bu kalkıp-iniş yaşatmak için olmalıdır.

Hele kişinin kişiye kılıç indirmesi bir cinayettir.

Bey memleketten öte değildir.

Bir savaş, yalnızca bey için yapılmaz."

"Durmaya, dinlenmeye hakkımız yok.

Çünkü, zaman yok, süre az..."

Yalnızlık korkanadır.

Toprağın ekin zamanını bilen çitfçi, başkasına danışmaz.

Yalnız başına kalsa da...

Yeter ki, toprağın tavda olduğunu bilebilsin."

"Sevgi da'vanın esası olmalıdır.

Sevmek ise, sessizliktedir.

Bağırarak sevilmez. Görünerek de sevilmez."

 

[ABDULLAH4]

ZALİMİN HAYRI !..


İşte bu kıymet hükümleriyle Edebali Hazretleri,

Osman Bey'i hamur gibi yoğuruyordu.

Yoğurması da gerekiyordu.

Çünkü Osman Bey zor durumdaydı.

Her yönden gelip kendine iltihak eden beylikleri mi birlik içinde tutsun; dengeyi bozmasın;

Bizans'ı mı kollasın;

Germiyan'ı mı, Moğol'u mu gözetsin; tekfurlarla mı savaşsın?..

İşte Edebali Hazretleri bütün bu mevzularda Osman Bey'e bir manevî ışık olup ona yardımcı oluyor, ona çıkar yollar gösteriyordu.

 

[ABDULLAH4]

ZALİMİN HAYRI !..


Osmanlı Devleti'nde şehzadelerin yetiştirilmelerine de çok ehemmiyet verilirdi.

Tahsil ve eğitimi çok küçük yaşlarda başlatılırdı.

Bu eğitim devrin birer otorite olan şahsiyetlerince ikmal ettirilirdi.

Bilhassa manevî terbiyesi üzerinde çok durulurdu.

Çünkü istikbalde mülk, ona emanet edilecekti.

Mülkün adaletle devamı, devletin te'minatı olacak idi.

Padişah olduktan sonra bile ona karşı gerekli îkazlar ve mürşidlerin yardım ve irşadları devam ederdi.

 

[ABDULLAH4]

ZALİMİN HAYRI !..


Mürşidlerin teveccühleri, her devirde idarecilere daima bir ana kucağının şefkat ve sıcaklığı gibi olmuştur.

Aziz Mahmud Hüdayî Hazretleri'nin III. Murad'a îkaz ve irşad edici, hatta sertçe pek çok mektupları vardır.

Yine onun zamanında Ferhat Paşa kumandasındaki ordu ile İstanbul'dan Tebriz'e kadar sefere çıkmıştır.

Asker ve Tebriz halkı, bu gönüller sultanının rühaniyet ve dualarına mazhar olmuşlardır.

Padişahlara karşı vaki' ikazlara ait bir misal verelim:

Padişahlar cuma namazı için sarayın merdivenlerinden inerken bir mabeyinci:

"- Padişahım çok yaşa, uğrun açık ola!.." diyerek dua eder ve muhabbetlerini arz eder idi.

 

[ABDULLAH4]

ZALİMİN HAYRI !..


Padişah, camiye de halkın tezahüratı arasında iki sıra muhafız alayı arasından geçerek giderdi.

Padişahın, nefsanî duygularına, halkın da tezahürat ve iltifatlarına mağlûb olmaması için, bu defa da muhafız kıt'ası hafif bir sesle:

"- Mağrur olma Padişahım, senden büyük Allah var!.." nakaratı ile îkazda bulunurdu.

Padişah, devleti ve milleti yönlendiren, onlara ruh veren, coşturan, zaman zaman vecde getiren

Edebali silsilesi devam ettiği müddetçe, imparatorluk tarihin akışına şan ve şeref kattı.

 

[ABDULLAH4]

ZALİMİN HAYRI !..



Yıldırım'ın Emir Sultan'ı,

II. Murad'ın Hacı Bayram Velî'si,

Fatih'in Akşemseddîn'i,

II. Bayezid'in Mehdi Paşa'sı,

Yavuz'un İbn-i Kemal Paşa'sı,

Kanunî'nin Merkez ve Sünbül efendi'si,

III. Murad, I. Ahmed ve IV. Murad'ın Aziz Mahmud Hüdayî'si devam eden Edebali silsilesinin birer şanlı örneğidir.

Yavuz Selim'den bir hatırayı devrin vak'a-nüvisi şöyle nakleder:

"Yavuz, Mısır'a girdiği zaman halk Yavuz'un ihtişamını seyretmek için pencerelere koştu ve caddeleri doldurdu.

Yavuz ise, en önde değil, mütevazî askerlerinin ortasında yürüyordu

 

[ABDULLAH4]

ZALİMİN HAYRI !..



Kavuğu ve elbisesinin de etrafındakilerden bir farkı yoktu.

Mısır dönüşü Şam'da cuma hutbesinde kendisinden bahsedilirken "Mekke'nin ve Medine'nin hakimi" (hakimü'l-harameyn) denince;

"- Yok yok, belki hizmetçisi!" (hadimü'l-harameyni) diye ağlayan kanlı gözlerle cevap verdi.

İstanbul'a dönüşte gündüz Üsküdar'a vasıl oldular.

İstanbul halkının, kendisine büyük tezahürat yapacağını haber aldığından arkadaşı Hasan Can'a:

"- Hava kararsın, herkes evlerine donsun, sokaklar boşalsın, ben ondan sonra İstanbul'a gireyim.

Fanilerin alkışları, zafer takları ve iltifatları bizi mağlub edip yere sermesin!.." dedi."
Yavuz'u, o korkunç Sina çölünde bir arslan,

Mısır'a girişte mütevazî, gözü yaşlı şükreden bir mü'min,

Üsküdar'da kendisini bir nefs muhasebesiyle yönlendiren ilahî ve derûnî lezzetlere müstağrak bir derviş olarak görüyoruz.

Hasan Can'a şu mısra'ları okuyordu:

"Padişah-ı alem olmak, bir kuru kavga imiş,

Bir velîye bende olmak cümleden a'la imiş!.."

 

[ABDULLAH4]

ZALİMİN HAYRI !..


Yavuz'un lalası olan Hasan Can, Yavuz'un vefatını şu şekilde anlatır:

"Sırtında şirpençe adı verilen bir çıban çıkmışta. Çıban kısa zamanda büyüdü bir delik haline geldi. Yaranın içinden Yavuz'un ciğerini görüyorduk. Kendisi çok muzdaripti. Yanına yaklaştım:

"- Padişahım artık Allah (c.c.) ile beraber olmak zamanınız herhalde geldi!" dedim.

Koca sultan döndü, yüzüme hayretle baktı:

"- Hasan!.. Sen beni bu ana kadar kiminle zannediyordun?.. Bana bir Yasîn oku!" dedi. Ve Yasîn'in arasında ruhunu Rabbine teslîm etti.

Dokuz senelik saltanatı boyunca kazandığı muazzam zaferler dünyaya ait üniformalar, fanilerin iltifatları kendisini sekre sürükleyip mağlûb edemedi.

Daima rabbi ile beraber olabilmek, yanlız ona kulluk edebilmek ve yalnız ondan yardım istemek şuuru ile yaşadı...

[url]http://www.osmannuritopbas.com[/URL]

 

[ABDULLAH4]

VARLIK DUVARI



Deryâ kenarında bir duvar vardı. Duvar yüksekçe olduğu için duvarı aşıp deryâya ulaşmak mümkün değildi.

Duvarın üzerinde susuzluktan kavrulmuş dertli biri bulunuyordu. Onu sudan men eden, üzerinde olduğu yüksek duvardı.

O kimse ise, duvarın üzerinde suya kavuşmak isteyen bir balık gibi çırpınıp duruyordu.

Birden bire duvarın üzerinden bir tuğla parçasını söküp suyun içine attı.

Tuğlanın düşmesi ile suyun sesi bir âb-ı hayat gibi geldi. O suyun sesinin ahengine mest oldu.

Susuzluk mihneti çeken bu kimse, su sesinin verdiği safadan dolayı, duvardan tuğlaları koparıp koparıp suya atmaya başladı. Su ona:

"- Ey derviş! Bana böyle tuğla atmaktaki telaşın neden?" diye seslendi.

 

[ABDULLAH4]

VARLIK DUVARI --



Susuzluktan yanan derviş cevap verdi ve dedi ki:

"- Ey su! Bu atıştan bana iki fayda vardır. Onun için bu san'attan, yani tuğla atmaktan vazgeçmem. Birinci fayda:

"Su sesini dinlemektir ki o, susamışlara mûsikî nağmeleri gibi gelir."

"Yine o su sesi, ölüye, sesi ile tekrar diriliş imkanı veren İsrafil (a.s.)'ın sûru gibidir."

"Yine o ses, bahar mevsiminde nisan ayının bereketli yağmurları gibidir. Bağlar ve bahçeler, o semanın gözyaşlarıyla hasret giderir; hayat bulur ve nakışlanır."

"Yine o ses, yoklukta kıvranan muhtac ve garîbe zekat infak edilmeye bir davet sesidir."

"Yine o ses, Yemen'den Allah Rasûlü (s.a.)'ne gelen nefes-i rahmanî gibidir."

 

[ABDULLAH4]

VARLIK DUVARI


Rasûlullah (s.a.), Veysel Karanî için:

"Ben Yemen'den gelen nefes-i rahmanî'yi duyuyorum." buyurmuştur.

"Yine o ses, huzûr-i ilahîden mücrimlere gelen Allah Rasûlü (s.a.)'nün şefaat rayihasıdır."

"Yine o ses, zayıflamış Ya'kûb'ün rûhuna gelen güzel ve latîf Yûsuf'un kokusudur."

"Yine o ses, Medîne-i Münevvere'deki Kubbe-i Hadra'nın minarelerinden aşıklara akseden bad-ı saba gibidir."

"Yine o ses, perişan, bîtab ve bîkes Mecnûn'a gelen Leyla'nın huzur meltemidir."

"Yine o ses, muzdaribe ve yetime gönülde açılan sıcak bir kucaktır."

MESNEVİ:

"Ey şuurlu kimse! Yüksek bir duvardaki tuğlaların azalmasından şüphesiz duvar alçalır."

"Duvarın alçalması, suya yakınlık hasıl eder. O tuğlaların duvardan ayrılması, vuslat dermanı olur."

"Allah (c.c.)'a secde etmek, o yapışık tuğlaları koparmakla olur ki, kurbiyyeti (AIlah'a yakınlığı) mûcib olur. Kur'ân-ı Kerîm'de:

"Secde et ve yaklaş!" Duyurulmuştur. "

"Bu varlık duvarı yüksek bulundukça, bu başı eğmeye, yani secde etmeye manî olur!"

"Bu toprak vücudun arzularından kurtulmadıkça, eğilip ab-ı hayat sahibine secde etmek ve o manevî deryâ suyundan doya doya içmek imkansız olur."

 

[ABDULLAH4]

VARLIK DUVARI


"Duvarın üstünde kim daha ziyade susamış ise, duvarın taşını ve tuğlasını o daha çabuk koparır."

"Suyun sesine her kim daha ziyade aşık ise, ona hicab ve mani olan varlık duvarından daha büyük parçalar kopartır."

"O kimse suyun sesine mest olur. Suyun çıkardığı sesden başka ses işitmez."

"Ne mutlu o kimseye ki, günlerini ganimet bilir de, borcunu, bir an evvel eda etmeye gayret eder."

Şeyh Sadî insanı;

"Bir kaç damla kan, bin bir türlü endişe..." diye ta'rif eder.

Hikayede deryâya kavuşmaya set olan duvar, insanın nefsi arzuları ve hakîkate ermeye mani olan Dünyâya ait, bitmez, tükenmez, nihayeti olmayan arzular, hassaten "ben"liktir.

Deryâ ise, ilahî muhabbet ve ma'rifet (Allah'ı bilmek) tir.

 

[ABDULLAH4]

VARLIK DUVARI



Kalbi, ilahî muhabbete teşne insanlar, o deryâya varabilmenin ömür boyu iştiyak ve iştihası içindedirler.

O muhabbet ve ma'rifet deryâsından gelen her ses ve nefes, onları sonsuz lezzetlere gark ederek yüksek bir Hakk yolculuğuna hazırlar.

İlahî muhabbetlerle duygulanan insan için bu cihan, idrak ve şuura sunulan bir hikmet aynasıdır,

İnsan, maddesi ile değil, mânâsı ile mükerrem olduğu için, kulluğun kemaline rûhunun derinliği kadar erişebilir.

Kur'an-ı Kerîm'de tekrim edilen vasıf da budur.

İlahî muhabbet ve uhrevî lezzetlerden mahrum, türlü eğlence ve çılgınlıklarla, hayvanî bir yaşayış ile geçen bir dünya günün hayırlı bir ölüm akşamı getirmeyeceği ma'lümdur.

Bu karanlık gecenin mes'ud bir şafağı sökmeyeceği de tabîidir.

İlahî ibret sahneleri ve hadiseleri karşısında alık ve abus kalmak, gayesiz erimek, ölümün mechul ızdırapları içinde kaybolmak, insan şeref ve haysiyeti adına ne acıdır!..

Nefsani Dünya hayatının pembelikleri, akıbet solgunluğu; kahkahaları ise, cehennem çatırtıları ile doludur.

Hadis-i Şerifte-

"Sakın ölüler ile oturmayınız!" buyurulur.

Ashab sorar:

"- Ey Allah'ın Rasûlü (s.a.), ölüler kimdir?"

Allah Rasûlü (s.a.):

"- Ölüler, Dünyaya dalanlardır..." buyurur.

 

[ABDULLAH4]

VARLIK DUVARI


Bir kimse, ölülerden farkı olmayan gafillerle ihtilat ederse, onlardaki ölüm zehirini farkında olmadan içer.

Bu te'sir ile onun kalbi de ölü kalplerden olur.

Tek çare, manevî dirilerle beraber olmak.. Onlardan uzak kalındığında, inceliklerine dalarak, gönülle Kur'an-ı Kerîm okumak...

Hadîs-i Şerifte:

"Allah (c.c.)'la konuşmak isteyen Kur'an-ı Kerîm okusun!" buyuruluyor.

Kur'an-ı Kerîm ile istikametlenen kimse, Kur'an ve Allah Rasûlü (s.a.)'nün ahlakı ile ahlaklanır.

Kur'an-ı Kerîm'deki peygamber kıssaları ile arasında bir münasebet ve aşinalık husûle gelir.

O rûhaniyetten gönlüne, feyz yağmurları in'ikas eder.